Joris Baecke, ZLTO-bestuurder
Volgende week mogen we naar de stembus voor een nieuwe Tweede Kamer. De verkiezingscampagne zit nu in de eindsprint. In het begin was het opmerkelijk tam en vlak. Bijna alle lijsttrekkers keken de kat uit de boom, bang om te vroeg te pieken. Nu de finish in zicht is, begint deze en gene vermoeidheidsverschijnselen te vertonen. Dan is het niet de vraag of, maar wanneer er uitglijders worden gemaakt. Opmerkelijk, de grootste verrassingen kwamen niet van de lijsttrekkers, maar van andere politici.
Landbouwminister Piet Adema foeterde bij een bezoek aan garnalenvissers op het stikstofbeleid, omdat het een ‘totaal doorgeslagen modelwerkelijkheid’ was. Hij zou af willen van het rekenmodel Aerius en de kritische depositiewaarde (KDW) en in plaats daarvan sturen op basis van de daadwerkelijke uitstoot van bedrijven.
De kritiek op KDW is breder en ook Aerius was steeds minder populair, maar het is nog steeds wel de basis waarop wordt geconstateerd dat ‘onze natuur op omvallen staat’ en welke (landbouw)bedrijven daar dan voor verantwoordelijk worden gehouden. Johan Remkes riep op tot het herstellen van vertrouwen bij de boeren in de overheid, Adema versterkt met zijn ontboezemingen juist het wantrouwen tegen de overheid.
Ook D66-Kamerlid Tjeerd de Groot slaagde erin de aandacht te trekken door zich op te werpen als de verbinder die het gestrande landbouwakkoord een doorstart zou geven. Het is een publiek geheim dat juist De Groot er achter de schermen alles aan heeft gedaan om de organisaties, die samen met de landbouwminister aan tafel zaten, niet tot een akkoord te laten komen.
Veel te vaak zien we beroepspolitici die geen binding hebben met de sectoren of thema’s waar ze over gaan, bezig met scoren, problemen signaleren om ze op te kunnen lossen op een manier waar niemand blij van wordt. Ik wens ons een nieuwe Tweede Kamer toe met politici die echt binding hebben met het vakgebied waar ze over spreken. Er is keuze, nu zijn wij aan zet.